«Τα παιδιά που έμεναν μέσα δεν ενοχλούσαν κανέναν, ίσα-ίσα νιώθαμε μια ασφάλεια γιατί κανείς δεν τολμούσε να ληστέψει σπίτι ή να κακοποιήσει κάποιον», λέει στο μπαλκόνι κάτοικος διπλανής πολυκατοικίας. Η κυρία Μαρία από τον φούρνο της γωνίας θυμάται φασαρία μόνο από τη μουσική
Πέντε ημέρες πριν από τα Χριστούγεννα του 2012, εάν περπατούσες στα στενά κάτω από τη Βικτώρια είχες περισσότερες πιθανότητες να σου επιτεθεί κάποιος φουσκωτός με ξυρισμένο κεφάλι παρά να σκάσει πάνω σου μια μολότοφ, μετατρέποντάς σε σε πασχαλιάτικη λαμπάδα.
Εάν ο δρόμος σε έβγαζε λίγο πιο πάνω, Πατησίων και Τοσίτσα, θα σε έπιανε η καρδιά σου από τις ανθρώπινες ψυχές που έχουν παραδοθεί στα faux ταξίδια της ηρωίνης και δεν θα σε απασχολούσε η μουσική από το κτίριο δίπλα στην Υπατία. Κι εάν αποφάσιζες να ανέβεις τη Δροσοπούλου, βαθιά στην Κυψέλη μέχρι το ύψος της Λέλας Καραγιάννη, θα σε ενοχλούσε πολύ περισσότερο το κιτρινωπό φως που έπεφτε πάνω στους ρακοσυλλέκτες παρά η δέσμη που αχνόφεγγε μέσα από τα κλειστά παντζούρια του νεοκλασικού.
Οι καταλήψεις στο κέντρο της Αθήνας τσακίστηκαν, «έσπασαν» και τα κουφάρια τους παραδόθηκαν στην πολιτεία για αξιοποίηση. Οι νοικοκυραίοι χάρηκαν, γραβατωμένοι πολιτικοί και πολιτικάντηδες έδωσαν το δικό τους show σε τηλεόραση και ίντερνετ, υπουργοί βγήκαν στο ραδιόφωνο και μίλησαν για πάταξη της ανομίας. Ο δήμος είπε ότι θα γίνει σχολείο η Βίλα Αμαλίας.
Σχεδόν έναν χρόνο μετά, τίποτα από όλα τα παραπάνω δεν έχει συμβεί.
Εάν η τάξη κι η ασφάλεια, η καθαριότητα κι η νομιμότητα, η ανάπτυξη κι η
ευημερία ενσαρκώνονταν σε μια ανθρώπινη ύπαρξη -η οποία ήρθε στο φως
τον περασμένο χειμώνα- αυτή θα είχε, ήδη, βαφτιστεί. Απεναντίας, δεν
έχει γεννηθεί καν.
Οι εξαγγελίες για τη μεταφορά και μετεγκατάσταση σχολείου έμειναν στα χαρτιά. Οι μελέτες που έγιναν λίγους μήνες πριν από εμπειρογνώμονες είχαν ως αποτέλεσμα μόνο το σφράγισμα των εισόδων και εξόδων της Βίλας. Με βάση τον προγραμματισμό, το 67ο ΓΕΛ Αθηνών θα μεταφερθεί εκεί, αλλά εάν δοκιμάσετε να μιλήσετε με τον διευθυντή του θα σας πει πως είναι μια ανώφελη κίνηση. Δεν εξυπηρετεί κανέναν, ούτε εκπαιδευτικούς, ούτε μαθητές. Από την πλευρά του δήμου σού απαντούν πως, ήδη, προχωρά η διαδικασία ανακαίνισης του κτιρίου – μέσω ΕΣΠΑ, μάλιστα. Θα δείτε και μόνοι σας στις φωτογραφίες κατά πόσο αυτό είναι αληθές.
Κατεβήκαμε τη Χέυδεν, μιλήσαμε με τους εκεί κατοίκους, μπήκαμε στα σπίτια τους και φωτογραφίσαμε την πρώην κατάληψη. Το μόνο που έμεινε να θυμίζει την ανθρώπινη παρουσία στη Βίλα Αμαλίας είναι τα ξεχασμένα μπουκάλια μπύρας στην ταράτσα και στα παράθυρα. Κάποια μικρά γκράφιτι, λίγα απομεινάρια από αφίσες στα καφάο του ΟΤΕ, οι κλασσικές σκαλωσιές που στέκουν χρόνια εκεί. Βλέπετε, η μία πλευρά (Χέυδεν) είχε βαφτεί από τους ίδιους τους καταληψίες, οι οποίοι σκόπευαν να καλλωπίσουν και την πλευρά της Αχαρνών.
Οι κάτοικοι έχουν τσατιστεί. Νεύρα για την πολιτεία και τον Δήμο, για τους φορείς και τις αποφάσεις τους. «Τα παιδιά που έμεναν μέσα δεν ενοχλούσαν κανέναν, ίσα-ίσα νιώθαμε μια ασφάλεια γιατί κανείς δεν τολμούσε να ληστέψει σπίτι ή να κακοποιήσει κάποιον», λέει στο μπαλκόνι κάτοικος διπλανής πολυκατοικίας. Η κυρία Μαρία από τον φούρνο της γωνίας θυμάται φασαρία μόνο από τη μουσική, τις βραδιές των πάρτι και κάποιες εντάσεις όταν μιλούσε το αλκοόλ.
Άλλος καταστηματάρχης σχολιάζει τις ανακαινίσεις νεοκλασικών απέναντι από το κτίριο. Αγοράστηκαν φτηνά, καλλωπίζονται και θα πωληθούν ακριβά τώρα που δεν υπάρχει πια η κατάληψη.
Οι κοινωνίες μετασχηματίζονται συνεχώς και αλλάζουν τις σταθερές τους. Πάντα, όμως, θα έχουν ανάγκη για διεξόδους εκτόνωσης και αντισταθμιστικά βαρίδια. Δεν γίνεται να βαδίζουν μόνο στη μία πλευρά, θα μπατάρουν. Στην προκειμένη περίπτωση, ήδη, έχουμε αρχίσει να γέρνουμε επικίνδυνα.
Οι εξαγγελίες για τη μεταφορά και μετεγκατάσταση σχολείου έμειναν στα χαρτιά. Οι μελέτες που έγιναν λίγους μήνες πριν από εμπειρογνώμονες είχαν ως αποτέλεσμα μόνο το σφράγισμα των εισόδων και εξόδων της Βίλας. Με βάση τον προγραμματισμό, το 67ο ΓΕΛ Αθηνών θα μεταφερθεί εκεί, αλλά εάν δοκιμάσετε να μιλήσετε με τον διευθυντή του θα σας πει πως είναι μια ανώφελη κίνηση. Δεν εξυπηρετεί κανέναν, ούτε εκπαιδευτικούς, ούτε μαθητές. Από την πλευρά του δήμου σού απαντούν πως, ήδη, προχωρά η διαδικασία ανακαίνισης του κτιρίου – μέσω ΕΣΠΑ, μάλιστα. Θα δείτε και μόνοι σας στις φωτογραφίες κατά πόσο αυτό είναι αληθές.
Κατεβήκαμε τη Χέυδεν, μιλήσαμε με τους εκεί κατοίκους, μπήκαμε στα σπίτια τους και φωτογραφίσαμε την πρώην κατάληψη. Το μόνο που έμεινε να θυμίζει την ανθρώπινη παρουσία στη Βίλα Αμαλίας είναι τα ξεχασμένα μπουκάλια μπύρας στην ταράτσα και στα παράθυρα. Κάποια μικρά γκράφιτι, λίγα απομεινάρια από αφίσες στα καφάο του ΟΤΕ, οι κλασσικές σκαλωσιές που στέκουν χρόνια εκεί. Βλέπετε, η μία πλευρά (Χέυδεν) είχε βαφτεί από τους ίδιους τους καταληψίες, οι οποίοι σκόπευαν να καλλωπίσουν και την πλευρά της Αχαρνών.
Οι κάτοικοι έχουν τσατιστεί. Νεύρα για την πολιτεία και τον Δήμο, για τους φορείς και τις αποφάσεις τους. «Τα παιδιά που έμεναν μέσα δεν ενοχλούσαν κανέναν, ίσα-ίσα νιώθαμε μια ασφάλεια γιατί κανείς δεν τολμούσε να ληστέψει σπίτι ή να κακοποιήσει κάποιον», λέει στο μπαλκόνι κάτοικος διπλανής πολυκατοικίας. Η κυρία Μαρία από τον φούρνο της γωνίας θυμάται φασαρία μόνο από τη μουσική, τις βραδιές των πάρτι και κάποιες εντάσεις όταν μιλούσε το αλκοόλ.
Άλλος καταστηματάρχης σχολιάζει τις ανακαινίσεις νεοκλασικών απέναντι από το κτίριο. Αγοράστηκαν φτηνά, καλλωπίζονται και θα πωληθούν ακριβά τώρα που δεν υπάρχει πια η κατάληψη.
Οι κοινωνίες μετασχηματίζονται συνεχώς και αλλάζουν τις σταθερές τους. Πάντα, όμως, θα έχουν ανάγκη για διεξόδους εκτόνωσης και αντισταθμιστικά βαρίδια. Δεν γίνεται να βαδίζουν μόνο στη μία πλευρά, θα μπατάρουν. Στην προκειμένη περίπτωση, ήδη, έχουμε αρχίσει να γέρνουμε επικίνδυνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου